Rozdział Rozdział 68 cz.3 – „Nikt nigdy nie będzie obrażał mojej księżniczki”

Z punktu widzenia Roberta

   Czułem się naprawdę dobrze mając Kristen w swoich ramionach. Była już godzina 8: 00, ale ona nadal nie wstawała. Wyglądała tak pięknie i uroczo, że nie potrafiłem jej obudzić. Patrzyłem na nią zupełnie zahipnotyzowany i jedyne, co mogłem teraz powiedzieć to to, że jest śliczna. Mój aniołek, moja księżniczka. Postanowiłem również, że wyjaśnię całą tą zaistniałą sytuację z Victorią i choćby nie pochwalała mojego zdania i miałbym ją stracić to i tak poproszę Kris o rękę. Chce z nią być do końca mojego życia i mieć z nią gromadkę dzieci. Kocham ją ponad wszystko, dlatego już niedługo przedstawię jej swoje plany oświadczając się. Mam jedynie cichą nadzieje, że je przyjmie i już na zawsze będzie połączeni małżeństwem.

   Kristen uśmiechnęła się i przekręciła się na drugi bok odpychając moje ramiona. Uśmiechnąłem się również i po cichu wyjąłem z szafy moje ubrania. Ubrałem się pocałowałem Kristen w policzek zostawiając na jej poduszce kartkę z wyjaśnieniami. Wyszedłem z domu i skierowałem się do samochodu. Nie lubiłem jeździć samochodem. O wiele bardziej ceniłem jazdę na rowerze, ale w obecnej sytuacji musiałem wybrać samochód. Do mojego rodzinnego domu dojechałem w dwie godziny. Jak zwykle moja mama pierwsza mnie zauważyła i mimo, że się zdziwiła to i tak bardzo się ucieszyła z moich odwiedzin. Przywitałem się z nią i od razu poszedłem na górę, do pokoju, który kiedyś należał do mnie. Nie zdziwiłem się, gdy zobaczyłem Victorię. Pakowała się a gdy mnie zobaczyła aż podskoczyła.

- Czy ty zawsze musisz wtrącać się w moje życie?.- Powiedziałem zdenerwowany patrząc głęboko w jej oczy. Nie wyrażały zupełnie nic. Jak gdyby była bez uczuć i bez serca.

-, Czyli pani zdzira już ci się poskarżyła?.- Zapytała kpiącą i jak gdyby nic znów zaczęła się pakować. Byłem na nią strasznie wściekły, dlatego zrzuciłem jej walizkę na podłogę i uderzyłem ją z całej siły w twarz. Stała przede mną już nie z takim kpiącym uśmiechem jak przed chwilą tylko z miną wyrażającą gniew.

- Myślisz, że jesteś lepsza? Że niby to ty jesteś o wiele bardziej ładniejsza i atrakcyjniejsza? To jesteś w błędzie! Kocham ją i zawsze będę ją kochał a ty masz się nie wtrącać w nieswoje sprawy, zrozumiano?.- Trzymała się za policzek, ale do mnie to w ogóle nie przemawiało. Dostało to, na co zasłużyła.

- Robert, Victoria.- Nawet nie zwróciłem uwagi, kiedy pojawiła się moja mama.- Przestańcie, proszę.- Podeszła do mnie i położyła swoją rękę na moim ramieniu.

- Tak bardzo jej bronisz? A ona nawet w połowie nie jest tego warta.- Podniosła swoją walizkę i położyła ją na łóżku. Zbliżyłem się do niej i zmusiłem ją żeby na mnie spojrzała.

-, Jeśli jeszcze raz ją obrazisz albo cokolwiek na nią powiesz to nie ręczę za siebie i obiecuję ci, że zrobię z tym porządek.- Powiedziałem i wyszedłem z pokoju trzaskając drzwiami. Zatrzyma mnie, gdy schodziłem po schodach.

- Rob, dobrze… nie będę już nigdy więcej mieszać się w twoje sprawy, ale wiedz, że jeżeli kolejny raz pożałujesz swojego wyboru i przyjdziesz do mnie po radę to ja już ci nie pomogę.- Powiedziała oschle.- A na pewno pożałujesz.- Dodała po cichu jednak ja to usłyszałem.

- Nie martw się, ja tego na pewno nie pożałuje.- Uśmiechnąłem się do niej kpiącą i wyszedłem z mieszkania. 

Z punktu widzenia Kristen

   Gdy się obudziłam Roberta już przy mnie nie było. Nie wiedziałam gdzie jest, ani kiedy wróci. Miałam jedynie nadzieje, że nie potrwa to długo i już za chwilę znowu go zobaczę. A w tym czasie ubrałam się, wykąpałam i zrobiłam śniadanie dla nas obojga. Czekałam na niego chyba pół godziny, ale nadal się nie pojawiał, dlatego zdecydowałam, że zjem śniadanie bez niego. Nałożyłam sobie na talerz jajecznicę i zjadłam ze smakiem. Potem pozmywałam i zadzwoniłam do Roba. Nie odbierał. Zaczęłam się o niego naprawdę martwić. Gdzie on był? A może miał jakiś wypadek? Może coś mu się stało?

   Gdzie jesteś? Martwię się o ciebie. Przyjedź jak najszybciej – Napisałam na komórce, wybrałam odpowiedni numer i wysłałam wiadomość. Nie darowałabym sobie, jeśli coś by mu stało.

- Kochanie już jestem.- Usłyszałam i wybiegłam z pokoju by się z nim przywitać. Wpadłam mu w ramiona i mocno go do siebie przytuliłam.

- Gdzie byłeś? Strasznie się o ciebie martwiłam!.- Powiedziałam patrząc mu w oczy.

- Przepraszam, nie chciałem cię zmartwić.- Uśmiechnął się do mnie i zdjął swoją kurtkę.- Musiałem załatwić parę spraw w Londynie.- Zdziwiłam się. Co on robił w Londynie? I jakie sprawy tam załatwiał?

- W Londynie? Kotku, powiedz mi prawdę.- Dotknęłam jego policzka.- Obiecałeś mi to.

- Dobrze, byłem w Londynie, żeby porozmawiać z Victorią.- Odpowiedział.- Jest mi naprawdę przykro, że cię tak potraktowała, nie znałem jej od tej strony i naprawdę jest mi za nią strasznie wstyd.

- A ja się jej nie dziwię, po części miała rację.- Dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Miała rację osądzając mnie.

- Nie miała racji i niepotrzebnie miesza się w moje życie, ale nie martw się już nigdy nie stanie nam na drodze.- Uśmiechnął się szeroko.- Już nikt nigdy nie będzie obrażał mojej księżniczki.- Zaśmiałam się i pocałowałam go bardzo namiętnie.

- Dziękuje.- Wyszeptałam i wtuliłam się w moje ciepłego partnera.

Autor: Iza.

Następny rozdział w niedzielę o godzinie 16:00 lub wcześniej.