Rozdział 71 cz 2 - "Wybaczam ci"

Przepraszam, że musieliście tak długo czekać na rozdział i że jest on krótki, ale niestety wcześniej nie mogłam go dodać z powodu małego problemu z komputerem i zaliczania sprawdzianów do których musiałam się uczyć.
Następny rozdział będzie wcześniej i postaram się żeby był dłuższy :)  Prawdopodobnie pojawi się on w niedzielę w godzinach wieczornych. Pozdrawiam i zapraszam do czytania ; )

*Z punktu widzenia Roberta*

   Gdy Kristen do mnie zadzwoniła poczułem niesamowitą ulgę, ale też i złość. Była u Toma. I tego Toma, u którego nie chciałem by była. Przecież, kiedy ja się tam pojawię to go uduszę! Nie zapomniałem jeszcze, co on mi zrobił i chyba nie wybaczę mu tego do końca życia.

   Chcąc czy nie chcąc wsiadłem w samochód, odpaliłem go i ruszyłem w stronę domu Toma. Po drodze wciąż starałem się skupić na drodze, choć myślami byłem zupełnie gdzie indziej. Wziąłem 3 głębokie oddechy i lekko się uspokoiłem. Włączyłem radio i słuchając go zaparkowałem przed jego domem. Wysiadłem i od razu skierowałem się do jego domu. Otworzył mi nim zdążyłem zapukać. Zdziwiło mnie to trochę, ale nie zagłębiałem się w to. Spojrzałem teraz na Toma i zacząłem się zastanawiać, co on teraz czuje. Jego mina nie pokazywała zupełnie żadnych uczuć. Była bezbarwna. Zresztą, moja pewnie też taka była. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy, ale żaden z nas się nie odezwał.

- Kris jest u ciebie prawda?.- Zapytałem nagle przerywając ciszę pomiędzy nami. Kiwnął głową i odsunął się, dając mi miejsce bym wszedł do jego mieszkania.

- Śpi.- Powiedział cicho. Nad wyraz cicho. Może bał się naszej konfrontacji? A może po prostu nie chciał się ze mną kłócić? Minąłem jego kuchnię i skierowałem się do pokoju mimo ostrzeżeń Toma. Otworzyłem lekko drzwi i wszedłem do środka. Kris rzeczywiście spała. Spała jak aniołek. Uśmiechnąłem się pod nosem i wróciłem do kuchni, gdzie przebywał Tom. Pił kawę.

- Zapewne już wiesz, że oświadczyłem się Kris.- Powiedziałem siadając obok niego. Kiwnął głową na „tak”.

- Moglibyśmy porozmawiać? No, wiesz jak normalni cywilizowani ludzie.- Powiedział nagle.- Bez krzyku i niepotrzebnych sprzeczek. Naprawdę chciałbym ci wszystko wytłumaczyć.- Westchnąłem zamykając oczy.

- Słucham.- Sam nie wiem, dlaczego się zgodziłem. Przecież jeszcze przed paroma minutami chciałem go zabić.

- Jest mi naprawdę przykro, że tak się stało. Ja naprawdę nie chciałem stracić twojego zaufania i twojej przyjaźni. To po prostu jakoś tak samo się wydarzyło.

- Tak jakoś po prostu przespałeś się z moją dziewczyną.- Prychnąłem. Nie chciałem go już więcej słuchać.- Normalka, Przecież każdy przyjaciel teraz śpi z narzeczoną swojego najlepszego kumpla.- Spuścił głowę w dół.- Uważasz, że to w porządku?

- Rob… To, co się wydarzyło pomiędzy mną a Kristen na tej plaży, na tej cholernej plaży to… To było straszne świństwo z mojej strony, ale chciałbym żebyś wiedział, że teraz okropnie tego żałuję i gdybym nawet mógł to cofnąłbym czas, zrobiłbym cokolwiek byleby do tego nie dopuścić, ale niestety tak się nie da.-  Spojrzał w podłogę a następnie skierował swój wzrok na filiżankę z kawą.

- Niestety przeszłości nie możesz cofnąć, ona jest nieodwracalna a my musimy się z tym pogodzić.- Powiedziałem i spojrzałem na niego.- Chciałem cię udusić za to, co mi zrobiłeś.- Wyznałem.

- I miałeś takie prawo, ja sam na twoim miejscu zrobiłbym to samo.- Przyznał mi rację.- Udusić, poćwiartować, zakopać i zapomnieć.- Szepnął pod nosem.

- I miałem szansę tak zrobić, ale niestety i na twoje szczęście się opanowałem.- Zaśmiałem się lekko, ale później już spoważniałem.- Tom, nie mogę wybaczyć ci wszystkiego, co mi zrobiłeś, nie mogę żyć normalnie z tą myślą, że przespałeś się z moją dziewczyną i nie mogę uważać cię znów za mojego jedynego i najlepszego przyjaciela, więc pozostaje mi tylko jedno rozwiązanie.- Wstałem z krzesła, na którym siedziałem i przysunąłem się bliżej Toma.- Wybaczam ci.- Nie wierzyłem, że tak spokojnie to powiedziałem.- Ale nie będziemy utrzymywać ze sobą bliskich kontaktów dobrze?

- Ja-jasne, nie wymagam od ciebie aż takiego poświęcenia.- Odparł nieco zszokowany moim zachowaniem. Podałem mu rękę, którą po chwili uścisnął i chyba nawet zauważyłem w kącikach jego ust, że się uśmiecha.

-, Jeśli chodzi o ślub to też nie spodziewaj się jakiś serdecznych uścisków i miłego powitania, ale oczywiście, jeśli tylko będziesz chciał możesz się tam pojawić.

- Dziękuje Rob.- Powiedział życzliwie i lekko się uśmiechnął. Starałem się tego nie pokazywać, ale również lekko się do niego uśmiechnąłem. Usiadłem na krześle naprzeciwko Toma i wziąłem do ręki jakąś gazetę, która leżała obok mnie. Zacząłem czytać by czymś się zająć i nie myśleć już o niczym więcej. Tom również zachowywał się tak jakby nic się nie stało. W pełni mnie to usatysfakcjonowało.

*Z punktu widzenia Kristen*

   Gdy się obudziłam od razu pomyślałam o Robercie. Co on sobie o mnie pomyśli? Błagam w myśli, żeby tylko nie odwołał zaręczyn i po prostu mnie nie rzucił. Kochałam go i nie chciałam żeby przez mój głupi wybryk znowu cierpiał.

   Pomyślałam sobie jednak, że pewnie on tu już jest, więc jak najszybciej zeszłam z łóżka Toma i pobiegłam w stronę jadalni. Pierwsze, co zobaczyłam to Roberta ubranego jak zwykle pięknie, w białą, luźną koszulę i dżinsy. Czytał gazetę i od czasu do czasu popijał kawę. A Tom siedział naprzeciw niego z głową w książce. Pogodzili się?

- Witaj kochanie.- Przywitał mnie Robert spotykając moje zdziwione spojrzenie.- Wyspałaś się już? Możemy jechać do domu?.- Zapytał kierując swoje spojrzenie na Toma. Wstał od stołu i uścisnął mu rękę.- Dziękuje, że się nią zaopiekowałeś.- A ja nadal stałam tam ze spuszczonymi ustami.

- Pogodziliście się?.- Zapytałam podchodząc do nich. Robert nerwowo przełknął ślinę.

- Nie do końca.- Odpowiedział i złapał mnie za rękę.- Wracamy do domu?.- Zapytał i spojrzał mi w oczy.

- Mogę się tylko pożegnać z Tomem?.- Zapytałam.

- Jasne, zaczekam w samochodzie.- Odpowiedziała a ja od razu przytuliłam mojego przyjaciela.

-Dziękuje ci Tom.- Wyszeptałam w jego koszulę. Poczułam, że się uśmiecha. Pocałował mnie lekko we włosy i wypuścił ze swoich objęć.

- Idź, Robert pewnie się niecierpliwi.- Powiedział spoglądając w moje oczy a potem spojrzał na drzwi. Uśmiechnęłam się do niego ostatni raz i powędrowałam w stronę samochodu i Roba. Usiadłam na drugim siedzeniu i zaczęłam się mu przyglądać.

- Jesteś na mnie zdenerwowany?.- Zapytałam.

- Nie.- Pokręcił głową zapalając silnik.- Zaprosiłem Toma na nasz ślub.- Prawie wyszeptał.- Nie będę go traktował znowu jak przyjaciela, ale wiem, że go lubisz i byłoby ci miło znowu go zobaczyć, więc zrobiłem to.- Powiedział na jednym wydechu. Nie mogłam w to uwierzyć. Bardzo dużo musiało go to kosztować, ale zrobił to dla mnie. Był taki cudowny. Już ja mu to wynagrodzę, gdy tylko wrócimy do domu.

- Przepraszam… Nie wiem jak mogłam się tak upić, jest mi tak cholernie wstyd. Wiem, że pewnie nie chciałeś rozmawiać z Tomem, a ja cię do tego zmusiłam.

- Nie przepraszam, bo nie masz, za co… nie gniewam się, zresztą wcześniej czy później i tak spotkałbym się z Tomem, musieliśmy, potrzebowaliśmy rozmowy by wszystko sobie wytłumaczyć.- Dotknął mojego policzka a potem znów powrócił do śledzenia ulicy. Już prawie byliśmy w domu.

- To… naprawdę się nie gniewasz? Nie chcesz mnie rzucić i odwołać zaręczyny?.- Spytałam niepewnie.

- Nie, oczywiście, że nie.- Uśmiechnął się.- Ale jednak myślę, że jakoś mi to odpracujesz.- Zaśmiał się.

- Ma pan kosmate myśli panie Pattinson!.- Wrzasnęłam spoglądając w okno śmiejąc się.

- Oczywiście, ale tylko z tobą, wyłącznie z tobą w roli głównej.- Dotknął mojej ręki i ją uścisnął.- Już niedługo pani Pattinson.