Rozdział 67 - "Tęsknie za naszymi dawnymi czasami..."

   Zmęczeni i spoceni opadliśmy na łóżko. Pocałowałam Roberta lekko w usta i położyłam się na jego klatce piersiowej a on położył swoją rękę na mojej głowie i zaczął mnie delikatnie głaskać.

- Tęskniłem za tobą.- Powiedział wolno oddychając.

- Ja za tobą też.- Odpowiedziałam i przekręciłam się w jego stronę.- I to bardzo!.- Pocałowałam go długo i namiętnie. Wiedziałam jednak, że niedługo będę musiała porozmawiać z nim na bardziej niemiły temat. Chciałam już mieć to za sobą.

- Coś się stało?.- Niestety zauważył moje zasmucenie. Starałam się to ukryć, ale niestety bez rezultatu.

- Nie, a co miało się stać?.- Uśmiechnęłam się tak szeroko jak tylko mogłam i zbliżyłam się do niego by go pocałować i zmienić temat, jednak niestety przegrałam. Położył palec na moich ustach i wstał odsuwając mnie od siebie.

- Kris, mnie nie oszukasz.- Dotknął mojego policzka.- Co się dzieje?.- Teraz wiedziałam już na pewno, że tak szybko się nie wywinę.

-, Gdy robiłam zakupy całkiem przypadkiem spotkałam Toma.- Rob był spokojny, nie zdenerwował się tak bardzo. Na razie.- Prosił, błagał żebym się z nim spotkałam, uklęknął przede mną i chciał żebyśmy poszli do jakiejś kawiarni… Robert ja naprawdę tego nie chciałam, przepraszam.- Bez słowa wyszedł z łóżka, wziął telefon do ręki i zamknął drzwi kierując się do łazienki.

*Z punktu widzenia Roberta*

- Możesz się w końcu odczepić od Kristen?.- Wykrzyczałem do słuchawki.- Zostaw ją i nas w spokoju!

- Robert wiem jak to wygląda, ale ja chciałam z nią tylko porozmawiać, jak przyjaciele, tylko przyjaciele.- Tłumaczył.

- Nie obchodzi mnie to, masz się od nas odczepić słyszysz? Albo gorzko tego pożałujesz!

- Rob, wysłuchaj mnie proszę… To, co się wtedy wydarzyło… to już się nigdy nie powtórzy naprawdę, uwierz mi, nie zraniłbym ani ciebie ani Kris

- Prawda jest taka, że już nas zraniłeś a dla mnie nigdy nie byłeś i nie będziesz przyjacielem, jeśli jeszcze raz zbliżysz się do Kris to obiecuję, że cię zabiję.- Odpowiedziałem do słuchawki i rozłączyłem się a potem wróciłem do mojej Kris.

*Z punktu widzenia Kristen*

- Przepraszam cię kochanie, ale musiałem na chwilę wyjść.- Zaczął się tłumaczyć i wrócił do łóżka. Niepotrzebnie.

- Wszystko słyszałam.- Powiedziałam. Byłam do niego odwrócona tyłem.

- Wybacz, ale ja nie zamierzałem tak tego zostawić, musiałem to zrobić.- Spojrzał na mnie.

- Wiem, ale szkoda mi go.- Zaśmiał się.

- Szkoda ci Toma? Sam tego chciał.- Dopiero teraz się do niego odwróciłam.

- Sam tego chciał? Zakochał się w dziewczynie swojego przyjaciela i nie mógł temu zaradzić a potem przestał nad tym panować i stało się to, co się stało… Ja wybrałam ciebie, a on nadal to przeżywa i czuje się zraniony.

- I co ja mam na to poradzić? Nie chcę się z nim spotykać a ty tym bardziej nie powinnaś, nie mogę zapomnieć o tym, co się wydarzyło i nadal nie chcę i nie mogę mu tego wybaczyć.

- to, chociaż pozwól mi się z nim spotykać.- Spojrzałam na niego wyczekująco. Spuścił głowę w dół.- Tęsknie za naszymi dawnymi czasami, gdy przyjaźniliśmy się wszyscy razem.- Zwierzyłam się i również spuściłam głowę w dół.

- Ja też za tym tęsknie.- Szepnął cicho.- Ale zranił mnie i do tej pory nie mogę mu tego wybaczyć, przepraszam.- Spojrzał w drugą stronę. Zeszłam z łóżka i uklękłam przed nim. Położyłam swoją dłoń na jego policzku i doprowadziłam do tego by na mnie spojrzał.

- Rozumiem.- Pokręciłam głową.- Nie masz, za co przepraszać.- Zbliżyłam się do niego i namiętnie go pocałowałam. W tym momencie nie przeszkadzało nam nic. Nawet to, że byliśmy zupełnie nadzy. To tak jakby zatrzymał się dla nas czas.

***

-, Co chcesz zjeść na śniadanie?.- Zapytał mnie Rob, otwierając lodówkę. Podeszłam do niego.

- Zjem wszystko to, co zrobisz.- Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się.

- Hmm… kanapki? Co ty na to?

- Mi pasuje.- Wyjęłam talerzyk i zaczęłam wyjmować z lodówki wszystkie potrzebne produkty. Po chwili razem z Robem zrobiliśmy sobie kanapki a potem je zjedliśmy.

-, Co będziemy dzisiaj robić?.- Zapytałam go po śniadaniu. Rozłożył się na kanapie.

- Ja najchętniej zostałbym w domu.- Powiedział po chwili i włączył telewizor.

- Cały dzień będziesz siedzieć przed telewizorem?.- Zaśmiałam się.

- Ty możesz zrobić to ze mną.- Uśmiechnął się.

- Nie o to mi chodziło, może moglibyśmy gdzieś pójść?.- Zaproponowałam. Zszedł z kanapy i podszedł do mnie.

- Plaża, kino, kawiarnia czy klub?.- Zapytał. Byłam pod wrażeniem. Tylu propozycji się nie spodziewałam.

- Naprawdę poszedłbyś ze mną?.- Zapytałam. Wiedziałam, że chciał trochę odpocząć a ja mu to uniemożliwiałam. Moje usta wygięły się w podkowę.

- Tak, oczywiście.- Odpowiedział.- To całkiem niezły pomysł, powinniśmy się trochę wyluzować i oderwać od tego wszystkiego.

- Dziękuje.- Pisnęłam i przytuliłam go najmocniej jak tylko potrafiłam.

***

   Tak jak Robert obiecywał poszliśmy do klubu. Świetnie się razem bawiliśmy. Tańcząc z Robertem zapominałam o całym świecie. Czułam się tak jakby czas się dla nas zatrzymał. Jedyne, o czym później myślałam, zasypiając u boku Roba to to czy damy sobie radę i czy nikt nam w tym nie przeszkodzi. Miałam nadzieję, że tak i choć bardzo tego pragnęłam to jednak nie da się przewidzieć przyszłości i już niedługo miałam się o tym przekonać. Tym razem miała mnie zaatakować osoba, którą Robert zawsze uważał za mądrą i inteligentną. Była dla niego wzorem do naśladowania i bardzo ją kochał…